боқӣ

[باقي]

а

1. поянда, пойдор, устувор, барқарор: то даме ки нафас боқист, то ҷаҳон боқист

2. бақия, мобақӣ; бозмонда, пасмонда; зиёдӣ кардамонда; қисми дигари чизе, ҳиссаи дигари чизе

3. риёз. ҳосили тарҳи як адад аз адади дигар; боқӣ мондан а) пойдор (барқарор) мондан; маҳфуз мондан, нигоҳ дошта шудан; б) ба ҷо мондан, пас мондан аз касе (чизе), сарф нашуда мондан; в) бартараф нашудан, барҳам нахӯрдан; нест нашудан; аз худ боқӣ гузоштан монда рафтан, ба ёдгор мондан; аз чизе асаре боқӣ намондан тамоман аз байн рафтан, ба куллӣ маҳв шудани чизе